EEN ANDER BESTEMMINGSPLAN
Toen wij op 18 oktober 1949 van het gemeentebestuur de schriftelijke mededeling ontvingen, dat wij binnen afzienbare tijd ons speelterrein aan de B.W. ter Kuilestraat zouden moeten ontruimen omdat er een ander bestemmingsplan aan was gegeven, zaten wij toch behoorlijk in de put. Praktisch vanaf het begin hadden we dit, ergens toch wel knusse veldje, in gebruik en waren wij er behoorlijk succesvol geweest, want we promoveerden er van de 3e klasse T.V.B. naar de 2e klasse K.N.V.B.. Wij zagen ons toen voor de niet gemakkelijke opgave gesteld om naar een andere speelruimte uit te zien. Inmiddels waren er bij het gemeentebestuur plannen gerezen om voetbalvelden aan te leggen aan de Helmerstraat in de nabijheid van de oude wielerbaan, het eens alom bekende “stadion” van de wielervereniging Het Oosten. Voor de begrippen in die tijd, een behoorlijk eind buiten de bewoonde wereld en in de dagbladen werd die plaats toen dan ook vlot omgedoopt tot “De Rimboe”. Ook wij vonden het een slecht gekozen plek, vooral voor onze vereniging omdat wij ons toen behoorlijk buurtgebonden voelden. Wij wilden namelijk graag in de buurt van het oude veld blijven en het bestuur was dan ook unaniem van mening dat wat er ook mocht gebeuren, maar U.D.I. verhuist niet naar “De Rimboe”. In die geest werd ons standpunt aan Burgemeester en Wethouders kenbaar gemaakt, waarop één van de Wethouders meende te moeten opmerken dat men toch moeilijk sportvelden op het marktterrein midden in de stad kon gaan aanleggen. Deze wethouder had natuurlijk gelijk, maar ook gelijk hadden zij die hun woord gestand deden en zelf gingen zoeken naar een geschikt terrein in de onmiddellijke omgeving. Dat dit bijzonder moeilijk was laat zich begrijpen daar diverse gronden voorbestemd waren voor de woningbouw. Toen ons bijna de moed in de schoenen was gezonken, kwam ons lid van verdienste, wijlen Feike van de Scheer, met de nuchtere mededeling dat hij aan de Poolmansweg een stuk grond had gevonden waarop een voetbalveld aangelegd kon (en mocht) worden.
Ons eerste clubgebouw aan de poolmansweg. Klein maar oh zo gezellig.
VERDERE BESPREKINGEN
Wij zullen u besparen al datgene te releveren, alvorens op 21 maart 1951 met grote letters in Dagblad Tubantia stond: “U.D.I. niet naar de Rimboe ! “. De diverse besprekingen met de directie van de textielfabriek Holland enerzijds en de eigenaresse van genoemde grond de Wed. Mevr. Wooldrik, van wie Holland de grond in huur had, anderzijds, hadden een gunstig verloop mede dankzij de toenmalige Wethouder van Sportzaken de heer S. de Jong aan wie onze vereniging veel dank verschuldigd is. Wij zijn dan ook van mening dat zonder hulp van de heer De Jong, wiens hulp door ons was ingeroepen daar op een gegeven moment de besprekingen op een dood spoor waren gelopen, deze zaak niet tot een zo gunstig resultaat zou hebben geleid. Wie echter meende dat hiermee het leed was geleden kwam bedrogen uit. Het aanleggen van een dergelijk terrein en de inrichting ervan zou ongeveer fl. 5000,– gaan kosten. En aangezien onze penningmeester wel eens van een dergelijk bedrag had gehoord, was het niet in de kas van de vereniging aanwezig. Er zat toen niets anders op dan door middel van een lijstcollectie trachten geld in te zamelen. Alhoewel e.e.a. niet van een leien dakje ging, kon toch na enkele weken aannemersbedrijf Busschers opdracht gegeven worden om het “stuk grond” te doen veranderen in een voetbalveld. Aan de inrichting van alles hebben vele leden avond in avond uit koortsachtig gewerkt om voor het begin van de competitie 1951/1952 de zaak rond te krijgen. Men kreeg loon naar werken, want op zaterdag 27 augustus 1951 werd ons nieuwe terrein aan de Poolmansweg in gebruik genomen. Wethouder De Jong gaf hieraan gestalte met het doorknippen van een rood-wit lint en het uitspreken van een rede waarin hij aan onze naam (UDI), zulks in verband met de goede afloop van deze gedwongen verhuizing, de betekenis “Uit De Impasse” gaf. De openingswedstrijd hierna ging tussen ons 1e elftal en Sparta-Enschede. De bij de opening van ons nieuwe terrein uitgesproken wens, dat wij binnen afzienbare tijd ook de beschikking zouden krijgen over een naar de eisen destijds ingericht clubgebouw, kreeg reeds na enkele maanden gestalte daar een door B & W ingediend voorstel in de gemeenteraad werd aangenomen om aan verenigingen, die hun terrein t.b.v. de woningbouw moesten afstaan, subsidie tot maximaal 40% te verstrekken. Een door B & W ingediend verzoek om U.D.I. voor deze subsidie in aanmerking te laten komen, werd op 16 september 1952 door de gemeenteraad aangenomen, zodat wij de verdere plannen tot verwezenlijking van dit clubgebouw konden uitvoeren. Het eerste seizoen konden wij echter nog niet over een eigen kleedkamer beschikken en moesten de spelers zich (als noodmaatregel) verkleden in de direct aan ons veld grenzende Poolmansschool. In dat eerste seizoen, wij speelden toen nog 2e klasse K.N.V.B., ontvingen wij o.a. ook Heracles met gerenommeerde spelers als de Van de Veen’s, Dekkers, v.d. Elst etc. Later, via een algemeen vraaggesprek in Dagblad Tubantia van oktober 1962, vertelde v.d. Elst, toen 2e voorzitter van Heracles, dat de Heracles spelers die gewoon waren geweest om in de hoogste afdeling te spelen, het maar niks vonden om zich te moeten verkleden in een school en dat men onder een afrasteringdraad doorkruipend het speelveld moesten bereiken. Hij (v.d. Elst) hoort aanvoerder Dekker althans nog zeggen: “Wat een vernedering, hè Frits?” In ons clubblad van oktober 1962 is daarop toen gereageerd door op te merken, dat er wekelijks honderden voetballers (ook van Heracles) onder een draad doorkropen om het speelveld te bereiken om daarna met plezier te gaan voetballen en dat zij zich daarbij helemaal niet vernederd voelden.
Het 2e seizoen aan de Poolmansweg behoorde deze noodmaatregel trouwens al weer tot het verleden, want inmiddels had Aannemingsbedrijf Trebbe de kleedruimte annex clubgebouw gereed. Wij waren er geweldig trots op omdat ons inziens (in die jaren) een prachtig onderkomen was.
ONS CLUBLOKAAL
Eind dertiger jaren werd het café van Jan Schonewille aan de Poolmansweg (café “de Pool”) ons clublokaal. Hier werd elke maandagavond door het bestuur in een klein kamertje boven de cafézaal vergaderd. Menig duel is hier op de bestuurstafel uitgevochten. Nadat wij ca. 22 jaar van deze lokatie gebruik hebben mogen maken, kregen wij begin januari 1961 van de heer G. Schonewille, beheerder van café “de Pool”, bericht dat zijn lokatie voor UDI niet meer beschikbaar was. Het bestuur van UDI waren unaniem van mening dat zij wel over een clublokaal diende te beschikken. Er werd contact gelegd met de heer Te Pas, beheerder van een café Restaurant gehuisvest aan de Poolmansweg. Deze lokatie lag recht tegenover de Heuwkampweg, de ingang naar ons speelveld. Het bestuur kwam met de heer Te Pas tot volledige overeenstemming, zodat men weer een nieuw clublokaal had. De club had weer een vergaderruimte en een zaal waar diverse activiteiten konden worden georganiseerd. Twee jaar later werd dit café overgenomen door de heer B. ten Donkelaar, doch de situatie voor onze club veranderde er niet door. Na twaalf jaar intensief bespelen en trainen op ons enigste speelveld was men op zoek naar een oefenveld, om ons speelveld te ontlasten. Want het verkeerde in een zeer slechte staat. Nu lag er naast ons speelveld een stuk weidegrond welke in het bezit was van het Gemeentelijk Slachthuis. Na intensief overleg met de gemeente kregen wij op 21 juni 1961 de beschikking over een stuk weidegrond van 40 bij 70 meter met de bedoeling een trainingsveldje aan te leggen. Ook heeft ons de gemeente toegezegd dat na de competitie ons speelveld goed onderhanden zal worden genomen. Dat betekent dat de veldtrainingen moesten worden gestopt en dat vriendschappelijke wedstrijden “uit” werden gespeeld. Ook heeft de gemeente ons voor elke donderdagavond een gymnastieklokaal op het Stadsveld toegewezen. Eind september was men met een te kleine groep werkers zover gevorderd, dat men het stuk weidegrond had geëgaliseerd, ingezaaid, afrastering- lichtmasten geplaatst. Het moest nu een jaar rusten voordat er op geoefend kon worden. Er was weer door een kleine groep UDI leden een wonder verricht. Ons speelveld werd in de loop der jaren steeds slechter en er werd veel aan ons speelveld vernield door de omwonende jeugd. De club kon ook niet voldoende groeien, omdat er onvoldoende speelruimte aanwezig was. We hadden op dat moment 10 elftallen (5 senioren en 5 junioren). Onze problemen werden door het bestuur aan de gemeente voorgelegd en stelde hen voor twee speelvelden aan te leggen in de wijk Bruggertsteeg. Hier was ruimte genoeg en wij konden in de buurt blijven. De gemeente ketste echter dit verzoek af. Ons bestuur liet het er niet bij zitten en na intensief overleg besloot de gemeente dat wij terzijnertijd naar het nieuwe sportpark “Wesselerbrink” konden verhuizen.
De accommodatie aan de Poolmansweg was ruim 20 jaar ons tehuis en wij hadden er een gezellige tijd, vooral in ons clubgebouwtje (hoe klein ook) ging het vaak bijzonder plezierig toe. Erg succesvol waren wij echter niet, want wij degradeerden er van de 2e klasse K.N.V.B. naar de 1e klasse Onderafdeling Twente.
OPRICHTEN VAN EEN SUPPORTERSVERENIGING
Enkele leden van onze vereniging hebben in december 1961 met toestemming van het bestuur een commissie gevormd, om te trachten een supportersvereniging op te richten. De supportersvereniging had o.a. ten doel het organiseren van diverse activiteiten (zoals kaart- en dansavonden, droppingen etc.) om zo de onderlinge band in de club te verstevigen en steun te geven aan het jeugdwerk. De oprichtingsdatum werd gesteld op 1 januari 1962. Het voorlopig bestuur bestaande uit de heren C. Wagter, H. Bakker en F. Post heeft besloten de contributie vast te stellen op Fl. 0,10 per week. Het was een supportersvereniging die in de loop der jaren zeer actief werd. Zij organiseerden per jaar een carnavalsfeest ook voor de jeugd, dropping, fietstocht, diverse spelsoorten kaarten, met pasen eieren zoeken voor de kleinste jeugdleden, früschoppen etc.
Wij hebben 40 jaar lang van hun activiteiten mogen genieten, want op 1 januari 2002 kwam een eind aan het bestaan van deze vereniging. Door gebrek aan kader was men genoodzaakt er een punt achter te zetten. Wij zijn deze supportersvereniging zeer veel dank verschuldigd voor het fantastische werk wat zij voor onze club in de loop der jaren hebben verricht.